MARIOS PAVLOU
Blog
"Θέλω φωνή καθαρή.
Φωνή που μιλά τζιαι εξηγεί τους πόνους.
Φωνή που εξηγεί ποιους δρόμους
εννα πκιάω
ποια συνείδηση
ποια ελευθερία,
να θκιαλέξω
μονοπάθκια ιστορίας ακολουθώ
τζιαι πάω σε τόπους
που μου είχαν πεί πως ζουν σατανάες
σε πόρτες που ενεν δικές τους.
Ούλλα τα τέρατα του κόσμου
μεταμφιεσμένα σε μανάες.
Μαυροφορούσες.
Τζιαι το μόνο ιερό που ανακαλύφκω
εν θραύμσματα μια αλήθκειας παλιάς.
Εκοιτού
Τζιαι τζίζω τα."
"Ένα αίμα πηχτό
που εν χωρεί λάθη
ένα χρέος που τον πληρώνουν
γενιές
τζιαι γενετζες
ενα κόσμος
που οι ξένοι
μηνίσκουν σε πύργους
τζιαι σε ερείπια.
Ενα γιαίμα που εν το ίδιο
αλλά κοστολογείται αλλιώς
Εν ήθελα τον πόλεμο,
ήθελα να τρώμε πόμελο
τζιαι να μιλούμε για το πόσο δροσερό
εν το γιαίμα μας.
Στισ φλέβες του νησιού
που πάν στην θάλασσα.
Το νερό γινίσκεται γιαίμα
τζιαι ξηχάννει."
που εν
"Μια καρδία,
μια παραλλαγή που εν φορκέται
τζιαι φέρνει αλλαγή
μια όφκερη τιμωρία,
μια αγχόνη να κρέμμεται
να μου θυμίζει βάσανα.
Μια υπόσχεση ειρήνης
που εν την αφήκαν να αναπνεύσει.
Μια πλεύση σε λιμάνι όφκερο χωρίς νερό.
Να ονερειρέυκουμε νερό να πιώ καθαρό.
Να μεν μυρίζει πόλεμο. "
«Σε αυτό το νησί κολλάει στη γλώσσα μας η μεγαλύτερη προδοσία η κάθε εισβολή μετατρέπεται σε τιμή στα γραπτά που δημιουργούμε μετά από χρόνια» Από το ποίημα του ποιητή Χαλίλ Καραπασιάογλου «Τα ίχνη του ταξιδιού»
Το απόσπασμα αυτό φαίνεται να αναφέρεται σε ένα νησί όπου η ιστορία της προδοσίας και των εισβολών έχει καταγραφεί με τρόπο που μεταμορφώνει τις αρνητικές αυτές πράξεις σε τιμή και δόξα, μέσα από τη διαδικασία της συγγραφής και της ιστορικής αφήγησης. Μπορεί να υπονοεί την Κύπρο και την τουρκική εισβολή του 1974, ή κάποια άλλη ιστορική στιγμή έντασης και αλλαγής στην ιστορία ενός νησιού. Η μετατροπή της προδοσίας και της εισβολής σε τιμή υποδηλώνει μια αναθεώρηση ή επανερμηνεία της ιστορίας μέσα από τα κείμενα που γράφονται με το πέρασμα του χρόνου, δείχνοντας πώς οι ιστορικές αφηγήσεις μπορούν να επηρεάσουν την αντίληψη και την κληρονομιά των γεγονότων.
Η αντίρρηση συνείδησης αναφέρεται στην άρνηση ενός ατόμου να συμμετάσχει σε στρατιωτική θητεία ή σε άλλες υποχρεώσεις που συγκρούονται με τις θρησκευτικές, ηθικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις του. Το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης είναι ένα σημαντικό ανθρώπινο δικαίωμα που αναγνωρίζεται από διεθνείς οργανισμούς και νομοθεσίες σε πολλές χώρες.
Μέσα απο αυτή την έρευνα έχω ξεκινήσει μια σειρά ποιημάτων που αναφέρονται στα εν λόγω δικαιώματα. Η αντίρρηση συνείδησης έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία. Από την αρχαιότητα, υπήρξαν περιπτώσεις όπου άτομα αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε πολέμους λόγω θρησκευτικών ή ηθικών πεποιθήσεων. Για παράδειγμα, οι πρώτοι Χριστιανοί συχνά αρνούνταν να υπηρετήσουν στον ρωμαϊκό στρατό.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η θάλασσα υπήρξε θέατρο πολέμων, ναυμαχιών και στρατιωτικών συγκρούσεων. Στην σύγχρονη εποχή, οι διαφορές για τα θαλάσσια σύνορα, τα δικαιώματα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και τα ενεργειακά αποθέματα καθιστούν τη θάλασσα ένα πεδίο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης. Η στρατικοποίηση της θάλασσας αναφέρεται στην χρήση της για στρατιωτικούς σκοπούς, την ανάπτυξη ναυτικών βάσεων, τον έλεγχο θαλάσσιων διαδρόμων και την παρουσία πολεμικών πλοίων. Στην Κύπρο, η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων και η χρήση των θαλάσσιων περιοχών για στρατιωτικές ασκήσεις και επιχειρήσεις προσθέτουν ένα στρώμα έντασης και ανασφάλειας στην περιοχή. Η θάλασσα, αντί να είναι σύμβολο ελευθερίας, γίνεται σύμβολο ελέγχου και κυριαρχίας.Αυτή η διπλή φύση της θάλασσας, ως σύμβολο ελευθερίας και σύμβολο σύγκρουσης, αντανακλά τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης και της πολιτικής πραγματικότητας. Από τη μία πλευρά, η θάλασσα ενώνει, επιτρέπει την επικοινωνία και την ανταλλαγή πολιτισμών. Από την άλλη, διαιρεί, θέτει όρια και γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης.
Εν ήθελα ποτέ να μου κοντέψουν
γιατί πληγώνομαι
που μόνος μου πιο όμορφα.
Εν θέλω να πίνω την μόλυνση,
μέσα σε γυάλλα που σπάζει.
Μετρώ φουσκάλες τζιαι πνιμένους πόνους.
Μια μάνα που καθαρίζει επίμονα.
Τζιαι σπάζει την γυάλλα, το ψάρι, εμένα.
Κλαίει ένα πουλλί στην θάλασσα για τον
κάθε ένα, μείνε μέν φύεις λαλεί η μάνα του.
Συγνώμη αλλά εν μηνίσκει ποττέ κανένας.
Βάσεις.
Σκάφη.
Πέτρες.
Γιαίμα.
Ο αφρός της θάλασσας τζιοιμάται το πρωί
μεν τον ξυπνάς
τζιαι αεράς περνά μέσα που σωλήνες,
μέσα που τα φύλλα της φοινιτζιάς
μέσα που τα σίδερα του υποβρύχιου με τις πόμπες.
Τζιαι η φασαρία που κάμνουν τα τρυπάνια
που χτίζουν μια πόλη μες την πόλη μου
μακαρι να ήταν γλυτζιά
Μακάρι να μεν να με ηθελε τζιαι η πόλη
μου ξανά.
Να με θέλει να την θέλω.
Αλλα ο ήχος της σημαίας
εν πιο δυνατός που το τρυπάνι.
Αέρας που σου διά μες τα ριζόφκια.
Θρόισμα της φοινιτζιάς που τα αριστερά μου.
Ακραίοι τύποι τζιαι πογκρόμ στα δεξιά μου.
Τζιαι τζυλώ τζιαι τζυιλείμαι όπως το νερό.
Κλαίμε ρεύμα κάτω που τον βυθό.
Τζιαι το υποβρύχριο θωρεί με όπως το θερκό,
Φκαίνουμε πόξω για γυρό.
Στεγνώνουμε πάνω στις ξαπλώστρες.
τζιαι ξαπλώνω σαν να είμαι πέντε χρονών γερούι.
Ενας αχταρμάς, πρώτες βοήθειες, κοινωνικός οχετός.
Κάποιος φωνάζει σε ένα θέατρο
"λέμε SOS".
Η στρατικοποίηση της θάλασσας αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη φύση και την επιθυμία για έλεγχο. Ο άνθρωπος, μέσω της στρατιωτικής παρουσίας, επιχειρεί να κυριαρχήσει πάνω στην απεραντοσύνη της θάλασσας, να επιβάλει την τάξη σε κάτι που εκ φύσεως είναι άτακτο και ελεύθερο. Αυτή η πράξη αποτελεί μια προσπάθεια να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ανθρώπινη βούληση πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Η θάλασσα γύρω από την Κύπρο είναι γεμάτη με πολιτικές εντάσεις και ιστορικές αντιπαραθέσεις. Τα δικαιώματα επί της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), οι ενεργειακοί πόροι και οι ναυτικές ασκήσεις δημιουργούν ένα σύνθετο πλαίσιο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης. Η θάλασσα, αντί να ενώνει, χωρίζει κράτη και λαούς, καθιστώντας την ένα χώρο όπου η ειρήνη και η σύγκρουση συνυπάρχουν συνεχώς.
Πάω τζιαι έρκουμαι
εν σιουρκάζομαι
όπως τα νερά.
Γυρίζω μοίρες 27. τζιαι πάν τζιαι έρκουνται
λόγια μεγάλα τζιαι πικρά
Εν ήθελα ποτέ να με βλέπουν
παρα μόνο τζιοίνοι που αντέχουν
τούτα τα λόγια τα μικρά.
Ένα τζάκι αλλά με κύματα.
Να μεν κρούζει φωθκιά πολεμική.
Ναν μια μπλέ φωθκιά ειρινική.
Βουνά. Γραμμές που πάν πάνω κάτω.
Πέντε δάχτυλα, ζαβά.
Μια πόλη άνω κάτω.
Τα άντερα της φτύνουν πολλά
λόγια μεγάλα
λόγια μικρά.
Τζιαι ψηλώνει τούτη η μέρα μεγαλώνει με.
Tζιαι θέλω μιαν όμορφη ζωή.
Η θάλασσα της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει έναν χώρο όπου οι φιλελεύθερες και οι πασιφιστικές ιδεολογίες συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Η αξιοποίηση των θαλάσσιων πόρων και η ελεύθερη ναυσιπλοΐα μπορούν να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα η προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας μπορεί να εξασφαλίσει τη σταθερότητα και την αμοιβαία ευημερία.Η Astrida Neimanis, στο έργο της για τον υδροφεμινισμό, μας καλεί να σκεφτούμε τη θάλασσα και το νερό γενικότερα ως συνδετικούς ιστούς που μας ενώνουν με τον πλανήτη και με άλλους οργανισμούς. Η προσέγγιση αυτή τονίζει την αλληλεξάρτηση και την κοινή μοίρα που έχουμε με το φυσικό περιβάλλον. Σε έναν στρατικοποιημένο κόσμο, αυτή η οπτική μας καλεί να αναγνωρίσουμε την κοινή μας ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης και της αρμονίας. Ο Μισέλ Φουκώ, στο έργο του για τη βιοπολιτική και τη διακυβέρνηση, υποστηρίζει ότι η εξουσία επιδιώκει να ελέγξει και να κανονικοποιήσει κάθε πτυχή της ζωής, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών πόρων. Η θάλασσα, ως χώρος στρατιωτικής παρουσίας, γίνεται αντικείμενο αυτού του ελέγχου, αντιπροσωπεύοντας την επιβολή της εξουσίας πάνω στη φύση και στους ανθρώπους.
Επιχειρείς να κυριαρχήσεις
πάνω στην απεραντοσύνη της θάλασσας,
να επιβάλεις την τάξη σε κάτι
που εκ φύσεως του εν άτακτο τζιαι ανοιχτό.
Αλλά τα τζιύματα που ταξιδεύκουν απρόσκοπτα αντικατοπτρίζουν την επιθυμία για ανακάλυψη.
Είσαι μια προσωρινή κατάσταση μπροστά της
τζιαι τίποτε άλλο.
Ακου την.
"Φως στην ομίχλη,
σε τούτη τη γη που πάσχει και αγκαλιάζει κατι δικό μας, μια ψυχή που ένει να φκεί πονεί,
μια ελπίδα που αντέχει,
μια φλόγα που σφραγίζει
τζιαι γυρίζει μέσα μου
να σε έσσιει στο σιέρι κρατικό μυστικό."